فراموشی

«مادری بچه ی شانزده ماهه اش را در ماشین فراموش کرد و بچه از شدت گرما آب بدنش را از دست داد و مرد.»
وقتی دیشب این خبر را خواندم سرم را با تاسف تکان دادم و گفتم عجب. چه مادرهای بی مسئولیتی. مگه می شه آدم بچه اش رو توی ماشین فراموش کنه و بره سر کار. در دنباله ی خبر نوشته بود: «زن، مادر چهار فرزند است. شب قبل از وقوع حادثه با همسرش تا صبح در بیمارستان در کنار بچه ی دیگرشان بودند. بچه ی دیگر این پدر و مادر مبتلا به یک بیماری لاعلاج است و در بیمارستان بستری ست.» اینو که خوندم دلم گرفت. گفتم حتماٌ زن خسته بوده. اینقدر داغون و نگران که خودش و زندگیش رو از یاد برده و بچه اش رو توی ماشین جا گذاشته. بعد دوباره فکر کردم و با خودم گفتم. اما هرچی. آدم هرچقدرهم خسته باشه مگه می تونه بچه اش رو فراموش کنه…
دیشب خیلی خسته بودم. خواب و بیدار، چراغ ها را خاموش کردم و رفتم خوابیدم. صبح که از خواب بیدار شدم دیدم برخلاف عادت معمول، از گربه زرده خبری نیست و فقط گربه سیاهه مشغول رقصیدن و ناز و اداست. وحشت کردم. دیشب فراموش کرده بودم گربه ام رو بیاورم خانه. به دو رفتم پنجره را باز کردم و صداش کردم. طفلک هراسان از زیر بته ی گل رز آمد بیرون و شروع کرد میومیو کردن.
یاد آن مادر افتادم.
ببین چطور آدم فراموش می کند..
یعنی می شود؟