چشم های عاشق

آنوقت ها که در بخش چشم بیمارستان لبافی نژاد انترن بودم یک بار مرد جوانی آمده بود که وقتی داشت تنیس بازی می کرد، توپ به چشمش اصابت کرده بود. ضربه آنقدر شدید بود که چشمش کاملاً له شده بود و دیگر کاری نمی شد برایش انجام داد. پسر جوان و خوش تیپی بود. یادم می آید التماس می کرد که چشمش را خالی نکنند. می گفت نامزد دارد و عاشقش است و اگر چشمش را از دست بدهد نامزدش ترکش می کند. نشسته بود روی زمین و توی سر خودش می زد. دیشب یک لحظه به یاد او افتادم. راستی الان کجاست؟ چشم سالمش آیا می بیند؟ با درد از دست دادن چشمش کنار آمده؟ هنوز تنیس بازی می کند؟ و عشقش…؟

درست مثل آدم ها، دنیای عجیبی دارند چشم ها. چشم ها با هم نگاه می کنند. با هم اشک می ریزند. با هم می خندند و به وجد می آیند. با هم بسته می شوند. با هم به خواب می روند و اگر به چشمی آسیب برسد طوری که نابود شود، چشم دیگر هم ضعیف می شود و چه بسا از غصه می میرد. درست به همین خاطر است که در ضایعات جدی چشم و به خصوص بعد از ضربه های شدید، چشم مبتلا را هرچه زودتر تخلیه می کنند چون جراحان چشم از آن وحشت دارند که چشم دیگر هم به خاطر همدردی با چشم آسیب دیده از بین برود. هرچند برای این همدردی توجیه علمی وجود دارد. اما حقیقت آن است که چشم ها در یک کلمه عاشق همند.